عبدالمومن بن یوسف بن فاخر صفی الدین اورموی معروف به شیخ صفی الدین
اورموی دانشمند، موسیقیدان و خوشنویس برجسته ، در سال 613 هجری قمری
دراورمیه (آذربایجان) به دنیا آمد و در کودکی به بغداد رفت.
در بغداد او در دربار خلیفه کار می کرد و در همان جا نواختن عود را فرا گرفت و در این حرفه قابلیت وی بیش از خط (خوشنویسی) بود.
وی اولین بار اصوات موسیقی را از حالت سماعی به صورت مکتوب دراورده است.
آنچه
نام صفیالدین را برای همیشه در تاریخ موسیقی زنده نگاه می دارد دو اثر
گرانقدر او به نام «رساله شرفیه» و «الادوار» است.البته کتاب الادوار او
اخیرا به زبان تورکی هم چاپ شده است. اثر دیگری به نام «فیالعلوم العروض و
القوافی و البدیع» داشته که خوشبختانه مانند دو اثر او در موسیقی مصون از
حوادث باقی مانده است. کتابهای صفیالدین اورموی برای کسانی که بعد از او
در موسیقی کار کردهاند حکم مأخذ و مرجع را داشته است.
صفیالدین هنگامی که در اصفهان بوده است یک نوع عود به نام «نزهت» و نوعی سنتور به نام «مُغنی» نیزساخته است.
از شاگردان او نیز می توان به سهروردی اشاره کرد که چند سال در خدمت او شاگردی کرده است.
گفته
اند «شیخ صفی الدین اورموی» با نواختن عود در« کاظیم داشی» اورمیه
هلاکوخان را به آرامش و خونسردی فرا خوانده است. شیخ صفی الدین اورموی پس
از 80 سال زندگی پربار در گذشت اما هنوز اطلاع دقیقی از محل دفن او وجود
ندارد اما در بعضی منابع امده است که وی در گورستان سرخاب تبریز به خاک
سپرده شده است.